Kierunek zerowy przy zapisie w układzie współrzędnych biegunowych

Przy stosowaniu w jednym z pól wprowadzania zapisu w postaci współrzędnych biegunowych (zaznaczone jest bieg.), istnieje konieczność podania jednej długości i jednego kierunku. W przeciwieństwie do długości, która w zależności od tego, czy zaznaczony jest rel. czy też nie, odnosi się do punktu odniesienia lub do punktu początkowego, kąt odnosi się zawsze do osi x. Oznacza to, że jeżeli jako kąt wprowadzone zostanie zero, to odpowiada to kierunkowi „w prawo”.

Istnieje jednakże pewien wyjątek, niezależnie od tego, czy wprowadzane są względne czy też bezwzględne współrzędne biegunowe. Zawsze w tym wypadku, gdy trzeba do wprowadzenia danych określić linię odniesienia (a więc np. przy użyciu narzędzi , ,  i , , ) nie jest używana oś x, lecz linia pionowa względem tej linii odniesienia. Można to poznać po tym, że podczas wybierania tej linii odniesienia za pomocą myszy, pojawia się mała strzałka kierunkowa skierowana pionowo względem linii odniesienia. Jeżeli tą linią odniesienia jest jedna strona ściany, to strzałka zawsze wskazuje w kierunku od ściany. Jeżeli jako linia odniesienia, stosowana jest linia pomocnicza, to zależnie od umieszczenia myszy na tej linii pomocniczej, można przez lekkie przesunięcie myszy określić, czy wektor kierunku skierowany jest „w lewo” czy też „w prawo”.

Sens tego - pozornie niejednolitego - traktowania punktu zerowego jest następujący: zawsze wtedy, gdy jeden krok wprowadzania odnosi się do linii odniesienia, dokonywane zapisy tego kroku są ogólnie przekształcane względem linii odniesienia. Jeżeli należy wprowadzić np. jedną ścianę równolegle do drugiej, to ogólnie trzeba by podać pionową odległość tej ściany od ściany odniesienia. Jest to jednak możliwe tylko wtedy, jeżeli można się odnieść do tej pionowej. Przy danych, które nie odnoszą się do linii odniesienia, taki względny zapis nie ma większego sensu i dlatego też nie został wdrożony.