Obciążenie ruchome zdefiniowane
jest w programie jako odrębna i specyficzna grupa obciążeń zmiennych, składająca
się z wewnętrznych, wzajemnie wykluczających się podgrup, odpowiadających
kolejnym położeniom przemieszczającego się obciążenia. Grupa obciążenia
ruchomego jest grupą inną od wszystkich pozostałych, które można zdefiniować w
programie. Podstawowa różnica polega na tym, że po zdefiniowaniu grupy
obciążenia ruchomego nie można do tej grupy dodać żadnego obciążenia oraz nie
można z tej grupy żadnego obciążenia usunąć. Jedynym działaniem jakie można
wykonać na grupie obciążenia ruchomego, jest jej usunięcie lub zmiana wartości
sił wchodzących w skład obciążenia ruchomego we wszystkich położeniach
jednocześnie. Po zdefiniowaniu w programie grupy obciążeń ruchomych, w przypadku
gdy chcemy zmienić relacje między obciążeniami wchodzącymi w skład obciążenia
ruchomego, ich typ lub wektor przemieszczenia i liczbę jego podziałów, należy
dotychczasową grupę usunąć i wprowadzić odpowiednio obciążenie ruchome od nowa.
Zdefiniowana grupa obciążeń ruchomych widoczna jest na ekranie graficznym w
postaci pierwszej pełnej lokalizacji sił opatrzonych dodatkowo symbolem
graficznym wektora przemieszczenia oraz w oknie grup obciążeń, ale bez
możliwości zmiany jej typu. Dla zdefiniowanej grupy obciążeń ruchomych w oknie
Grup obciążeń dostępne
są jedynie następujące operacje: usunięcie grupy, zmiana nazwy grupy, zmiana
współczynników obciążenia i rozbicie grupy obciążenia ruchomego na odpowiadający
jej zestaw zwykłych, wzajemnie wykluczających się grup obciążeń zmiennych. Na
ekranie graficznym grupa obciążenia ruchomego zawsze traktowana jest jako całość
(i tak się zaznacza), niezależnie od tego ile sił powiązanych relacjami wchodzi
w skład obciążenia ruchomego.
Obciążenie ruchome może być zadane w programie jedynie na grupie ciągłych, współliniowych prętów, przy czym pręty z przesuniętym mimośrodem traktowane są jako nadal współliniowe. Chcąc zadać obciążenie ruchome ciągłe (jeden pojazd) o załamanym kierunku, zadajemy na każdym kierunku odrębne grupy obciążeń ruchomych i ustawiamy między nimi relację wzajemnego wykluczenia w tabeli relacji. Gdy pominiemy relację wykluczenia między grupami obciążeń ruchomych, będą one w czasie obliczeń traktowane przez program jak dwa niezależne pojazdy. Przy przykładaniu kolejnych położeń obciążenia ruchomego na prętach ciągłych i współliniowych, w przypadku gdy któreś z obciążeń nie trafi na pręt współliniowy z wcześniejszymi (wyjdzie poza układ), obciążenie takie zostanie częściowo lub całkowicie pominięte w obliczeniach. Sytuacja taka może się zdarzyć na początku lub na końcu wektora przemieszczenia, w zależności od ustawienia punktu bazowego wstawiania.
W skład prawidłowo zdefiniowanej grupy obciążeń ruchomych wchodzą następujące elementy:
•„Zespół pojazdu” składający się z wybranych kilku sił
(obciążeń) w ustalonym rozstawie, przyłożonych na pręcie lub grupie prętów
ciągłych
i współliniowych z określonym na tych prętach punktem bazowym
wstawiania. W rzeczywistości odpowiadają one obciążeniom od kół pojazdu.
•Wektor przemieszczenia zdefiniowany przez podanie początku i końca wektora określonego na pręcie lub grupie prętów ciągłych i współliniowych. Przy tym tak określona grupa prętów może być inną grupą niż ta, na której definiowany był „zespół pojazdu”. W rzeczywistości odpowiada on trasie poruszającego się pojazdu.
•Liczba podziałów wektora przemieszczenia, która odpowiada za ilość równomiernych, kolejnych położeń „zespołu pojazdu” na wektorze przemieszczenia. Kolejne położenia realizowane są zawsze od węzła początkowego w kierunku węzła końcowego wektora przemieszczenia. Im gęstszy podział wektora przemieszczenia, tym dokładniejszy będzie model ruchu pojazdu, ale jednocześnie znacznie wydłuży się czas obliczeń statycznych.
W skład zestawu sił „zespołu
pojazdu” mogą wchodzić dowolne obciążenia
o określonej lokalizacji na
pręcie z wyjątkiem obciążeń termicznych i kinematycznych.
Po zdefiniowaniu „zespołu pojazdu” i określeniu wektora przemieszczenia układ sił wchodzących w skład zespołu usuwany jest z miejsca, w którym był definiowany i przykładany jest w pierwszym położeniu na wektorze przemieszczenia (punkt wstawiania pokrywa się z węzłem początkowym wektora przemieszczenia). Ta metoda pozwala na definiowanie „zespołu pojazdu” na wyodrębnionym pręcie lub grupie prętów, a następnie przyłożenie go we właściwej lokalizacji w układzie statycznym. W przypadku gdy w pierwszym położeniu obciążenia ruchomego na wektorze przemieszczenia wszystkie siły zespołu pojazdu nie mieszczą się na grupie prętów ciągłych, współliniowych, na ekranie graficznym pokazywane jest pierwsze kolejne, pełne położenie obciążenia (takie w którym widać cały „zespół pojazdu”).
Po zdefiniowaniu grupy obciążenia
ruchomego poszczególne położenia „zespołu pojazdu” nie są widoczne w układzie
statycznym na ekranie graficznym. Zamiast tego widoczny jest jedynie symbol
graficzny wektora przemieszczenia i pierwsze pełne położenie „zespołu pojazdu”.
Analogicznie wszystkie obciążenia wchodzące w skład niewidocznych podgrup
obciążenia ruchomego nie są również widoczne jako własności poszczególnych
prętów układu w „drzewie projektu”. Aby zostały one uzewnętrznione wizualnie na
ekranie graficznym i jako własności prętów w „drzewie projektu”, należy grupę
obciążenia ruchomego rozbić w oknie Grup
obciążeń.
Przy wykorzystaniu w projekcie grup obciążeń ruchomych należy pamiętać, że czas obliczeń statycznych znacząco rośnie wraz z ilością grup obciążeń ruchomych w tym projekcie i z gęstością podziału wektora przemieszczenia.