Po przygotowaniu folii możemy przystąpić do projektowania płyty. W tym celu zakładamy nowy projekt w Plato i wczytujemy do niego wcześniej przygotowaną folię.
Wszystkie punkty tak wczytanego podkładu są aktywne i pozwalają na wprowadzanie dowolnych elementów konstrukcji z przyciąganiem do punktów podkładu. W ten sposób rysujemy kształt płyty, pamiętając że wszystkie odrębne płyty stykające się ze sobą traktowane są przez program jako połączone monolitycznie i w każdej chwili w zależności od życzenia użytkownika można je połączyć w jeden obszar płytowy. Analogicznie wprowadzamy pozostałe elementy konstrukcji takie jak: podpory liniowe, słupy, podciągi i otwory. Kolejność wprowadzanie elementów do projektu jest dowolna. Przed przystąpieniem do wprowadzania dowolnego elementu (zwłaszcza gdy mamy do wprowadzenia kilka takich samych np. słupów, ścian itp.) opłaca się sprawdzić i ustawić jego właściwości, zwłaszcza te dotyczące geometrii i obciążeń (można to też zrobić później).
Przy ustawianiu właściwości elementów należy zwrócić uwagę na kilka elementów. Dla podciągów i płyt pozostawienie gęstości materiału na 25kN/m3 lub ustawienie innej powoduje automatyczne uwzględnienie ciężaru własnego konstrukcji w obliczeniach. Przy takim założeniu we właściwościach płyty na drugiej zakładce Obciążenia jako obciążenie stałe podajemy jedynie ciężar warstw posadzkowych, a obciążenie zmienne przypisane we właściwościach płyty przypisane jest do całej jej powierzchni (z pominięciem ewentualnych otworów). W przypadku gdy chcemy aby obciążenie zmienne przypisane do płyty było wariantowane musimy płytę podzielić na pola obciążeń (nie na płyty - choć też tak można zrobić) po liniach podpór. Inną istotnym ustawieniem dla słupów i podpór liniowych jest zdefiniowanie ich monolitycznego połączenia z płytą. W takim przypadku we właściwościach tych elementów na pierwszej zakładce należy zaznaczyć wszystkie sześć znaczników na dole i wcisnąć klawisz Oblicz. Właściwości podciągów mają dwa istotne ustawienia. Po pierwsze wysokość podciągu jest podawana jako wysokość pod płytę (bez jej grubości). Po drugie ustawienie parametru skręcanie na pierwszej zakładce na „0” powoduje eliminację momentów skręcających belkę podczas obliczeń a wpisanie wartości „1” w całości uwzględnia moment skręcający. Wartości pośrednie parametru umożliwiają częściowe uwzględnienie skręcania.
Po zdefiniowaniu pełnej geometrii układu możemy przystąpić do uzupełnienia projektu o dodatkowe obciążenia powierzchniowe, liniowe, skupione itp, występujące poza tymi, które wcześniej przypisaliśmy we właściwościach płyty. Obciążenia te wywołujemy z menu górnego Obciążenia. Przy wprowadzaniu obciążeń dodatkowych należy zawsze pamiętać o przypisaniu ich do właściwego (nowego lub istniejącego) przypadku obciążenia stałego bądź zmiennego. W programie można posługiwać się obciążeniami charakterystycznymi ze współczynnikami obciążenia lub od razu obciążeniami obliczeniowymi (polecamy tę druga metodę jako bezpieczniejszą i mniej podatną na błędy interpretacji). Domyślnie współczynniki obciążenia dla wszystkich grup ustawione są na „1”.
Po zbudowaniu konstrukcji płyty i założeniu wszystkich obciążeń należy przystąpić do zbudowania modelu obliczeniowego (MES ). Program Plato wykonuje obliczenia metodą elementów skończonych i w tym celu należy dokonać podziału układu na elementy skończone. Ponieważ metoda obliczeń jest metodą przybliżoną dającą dużą dokładność wyników rosnącą (do pewnego stopnia) wraz ze wzrostem gęstości podziału, należy zwrócić szczególną uwagę na ten etap pracy. W programie zaimplementowano automatyczny generator siatek MES. Wywołujemy go z menu górnego Siatka. W pierwszej kolejności określamy wielkość oczka siatki (Siatka – Kratka - Zmień – Długość boku). Następnie przykładamy tak zdefiniowaną siatkę (prostokątną) do poszczególnych obszarów płytowych (Siatka – Kratka – Zadaj i wskazujemy poszczególne płyty). Na ekranie płyty pokryją się siatką prostokątną w kolorze czarnym (nie jest to jeszcze siatka MES). Następnym ruchem jest wygenerowanie siatki MES (Siatka – Kratka – Generuj) Wówczas pokaże się na ekranie już właściwa siatka MES w kolorze niebieskim. Jak ustalać wielkość oczka siatki, zalecałbym tu stosować metodę nie mniej niż grubość płyty i nie więcej niż 1/5 rozpiętości podpór. Dobrze w typowych zastosowaniach sprawdzają się wymiary oczka od 0.25 do 0.45 m. Oczywiście im więcej elementów tym dłużej będą trwały obliczenia ale i wynik będzie dokładniejszy.
Po wygenerowaniu siatki a przed przystąpieniem do obliczeń koniecznie należy przeprowadzić kontrolę całego układu (Siatka – Kratka –Kontrola – Ogólna kontrola). Po tej operacji jeśli wszystkie krawędzie płyty i otworów obwiedzione są kolorem żółtym a na dole pasku ekranu pojawił się komunikat o niestwierdzeniu błędów, możemy przystąpić do obliczeń. Jeśli jednak na obrzeżach pojawił się gdzieś kolor czerwony i pojawił się komunikat o błędach, musimy poprawić wprowadzony układ. Najczęściej wówczas występują dwie możliwości:
- mamy błąd geometryczny (np. płyta przeciągnięta poza oś podpory do krawędzi zewnętrznej słupa lub ściany lub podpora liniowa na jakimś odcinku nie jest obciążona płytą, albo oś słupa wystaje poza krawędź płyty) –w takim przypadku należy skorygować geometrie układu.
- nie ma błędów geometrycznych a błędnie została wygenerowana siatka (elementy diagonalne)– w tym przypadku najczęściej pomaga zmiana wielkości oczka siatki.
Po wygenerowaniu siatki MES, wykonaniu kontroli układu i ewentualnym wprowadzeniu poprawek możemy przystąpić do obliczeń (Wyniki – Obliczenia). Na tym etapie w większości przypadków przeklikujemy pojawiające się okna, wychodzimy z modułu zadawania danych i przechodzimy automatycznie do modułu przeglądania raportów (wyników). W module raportów możemy prowadzić analizę otrzymanych wyników statycznych a następnie proces wymiarowania płyty i podciągów i na końcu tworzenie raportów do wydruku.
Jako wynik główny obliczeń mamy wykresy sił wewnętrznych (momentów i sił tnących) w płycie dla obwiedni w postaci izolinii, map, map przestrzennych oraz wartości. Można dodatkowo wykonywać dowolne przekroje przez płytę z prezentacją wykresów w miejscu przekroju. Przy powiększaniu i pomniejszaniu widocznego obszaru płyty program w lewym dolnym rogu ekranu wyświetla zakres danej wartości w obszarze widocznym w danej chwili na ekranie. Kolejnym etapem jest wymiarowanie zbrojenia w płytach i podciągach. Sposób prezentacji wyników podobny jest do prezentacji wyników statyki.
Analogicznie przedstawiane są wyniki statyki i wymiarowania dla wszystkich podciągów w płycie. Można również uzyskać wartości reakcji na słupy i podpory liniowe.
Program liczy również wartości i kierunki momentów głównych na podstawie których wyliczane są dla zbrojenia przyjętego przez użytkownika wielkości rozwarcia rys. Po wykonaniu analizy przeliczonego projektu możemy przystąpić do utworzenia raportu do wydruku złożonego z wybranych przez użytkownika elementów (Raport – raport osobisty).
|
Ukryj
ArCADia BIM
ArCADia-ARCHITEKTURA
System ArCADia BIM - czy już dziś potrzebuję technologii BIM ?
